Z szachami przez życie

Książka " Koń Alechina " nie jest biografią wielkiego szachisty, nieżyjącego już Mistrza Świata w szachach. " Koń Alechina " nie jest też książką o debiutach, grze środkowej, kombinacjach, studiach szachowych czy końcówkach. Książa ta, to saga poświęcona 200-letniej historii pewnego hrabiowskiego rodu. Jeden z recenzentów określił, że fakty tam przedstawione przypominają ruchy skoczka szachowego - autor rozpoczyna pewien wątek, by szybko przeskoczyć do kolejnego, kolejnego i kolejnego - by za jakiś wrócić do tego rozpoczętego wcześniej. Mały fragmencik - zapewne zainteresuje szachistów: " To się ktoś wyłania, to znika. Jak podczas partii szachów, gdy niektóre bierki czekają nawet po kilkanaście ruchów, aż zostaną przesunięte, inne w ogóle nie są ruszane, a jeszcze inne od razu giną - ale wszystkie tworzą zamknięty, zdefiniowany świat szachownicy i podczas partii każda ma swoją, niepowtarzalną rolę do odegrania ." Czytaj wiecej

Wpadło mi ostatnio w ręce opowiadanie Charlesa Harnessa , amerykańskiego pisarza science fiction pod tytułem "Szachista Zeno". Już pierwszy akapit brzmi interesująco:  " Nie chciałbym być źle zrozumianym. Wcale nie uważam, że każdy, kto gra w szachy, musi mieć bzika. Natomiast szachiści grający stale i regularnie, powiedziałbym, nałogowo, reagują w życiu inaczej niż zwykli ludzie.  Wiem coś na ten temat, ponieważ w swoim czasie byłem skarbnikiem Klubu Sza­chowego w naszym mieście. " Rzeczywiście autor opisuje całą masę dziwaków grających w szachy w pewnym szachowym klubie. Postacie te są trochę karykaturalne, przypominają odbicia z w sali krzywych luster w Wesołym Miasteczku. Ale przeczytać warto !

Stanisław Grochowiak ( 1934 - 1976) – polski poeta, dramatopisarz i publicysta. Szachy W szachy grał Danton. Białe palce maczał To w słoik kremu, to znowu w roszadę, To znów palcami peruki dotykał, Wpierw pośliniwszy o mosiężne wargi. Niekiedy płakał. Załamywał ręce, I wzywał Boga, w którego nie wierzył. A w tymże rytmie na deskach szafotu Pionki dawały po jedynej głowie. W szachy grał Marat. Całował kobiety Po każdym słodkim przewróceniu wieży. Nim skonał w łaźni, poprzebijał tuzin Dam spopielałych, potruchlałych laufrów. Niekiedy płakał. Załamywał ręce I wzywał Boga, w którego nie wierzył. A w tymże rytmie na deskach szafotu Pionki dawały po jedynej głowie. W szachy gra każdy. I każdy się trudzi, By w szafot zmienić zeschłą szachownicę. A każdy żonę kocha spąsowiałą, Dla której jutro zarzeza kurczaka. Niekiedy płacze. Załamuje ręce I wzywa Boga, w którego nie wierzy. A w tymże rytmie na deskach szafotu Kwoki oddają po jedynej głowie. z tomu

Jorge Francisco Isidoro Luis Borges za Wikipedią: (1899 - 1986) − argentyński pisarz, poeta i eseista, jedna z najbardziej charakterystycznych postaci literatury XX wieku. Publikował krótkie eseje, opowiadania i poezję. Jego dzieła, tak ważne dla literatury i myśli humanistycznej, stały się obiektem wnikliwych analiz i licznych interpretacji, wymykając się jednak jakimkolwiek klasyfikacjom i odrzucając wszelkie dogmaty. Ociemniały w wieku 55 lat pisarz zawsze był kontrowersyjną postacią. Przez prawie 30 lat był nominowany do nagrody Nobla w dziedzinie literatury, lecz nigdy nie został nią nagrodzony. Szachy W swoim poważnym kącie głęboko zaszyci gracze manewrują powolnymi figurami. W srogim kręgu do świtu w szachu są trzymani przez dwa kolory pełne wzajemnej nienawiści. Magiczną ścisłością promieniują formy: wszechzbrojna królowa, homerycka wieża, król ostatni w szyku, skoczek lotna bestia, goniec skośny oraz napastliwe piony. Kiedy już będzie tak, że gracze

Rycina inspirowana treścią książki - "partia szachów zakończona śmiercią" Renaud de Montauban - to fikcyjny bohater, starego XII-wiecznego poematu francuskiego. Trzeba przyznać, że twórcy tej postaci nie zabrakło fantazji bowiem rycerz Renaud przeżywa przygody godne Jamesa Bonda. Jedna z przygód nawiązuje do gry w szachy.