Lew Poługajewski - zapomniany wojownik

Arqto. Roberto Pagura wydaje elektroniczne pismo szachowe Nuestro Círculo (które otrzymuję od niego w poczcie email).

W ostatnim numerze można przeczytać o nieco zapomnianym dziś zawodniku, rosyjskim arcymistrzu Lwie Poługajewskim.

Informacje poniższe pochodzą z Wikipedii:

Lew Poługajewski - urodzony 21 listopada 1934 zmarł 30 sierpnia 1995. W roku 1962 uzyskał tytuł arcymistrza.

Poługajewski reprezentował barwy ZSRR na siedmiu olimpiadach szachowych, w latach 1966 - 1984. Siedmiokrotnie zdobył wraz z drużyną olimpijskie medale (6 złotych oraz 1 srebrny). Oprócz tego, trzykrotnie zdobył medale srebrne i raz brązowy za osiągnięte wyniki indywidualne. W swoim dorobku posiada również 9 złotych medali zdobytych (w latach 1961–1989) na drużynowych mistrzostwach Europy: 6 drużynowych oraz 3 indywidualne[1]. Był dwukrotnym mistrzem ZSRR w szachach (w latach 1967 i 1968). W swojej karierze szachowej zwyciężył w kilkudziesięciu turniejach międzynarodowych.

W latach 70. i 80. należał do ścisłej światowej czołówki, trzykrotnie kwalifikując się do meczów pretendentów.

Wyniki w meczach pretendentów:
1974 - w I rundzie (1/8 finału) przegrał w Moskwie 2½ - 5½ z Anatolijem Karpowem[9]
1977 - w I rundzie (1/8 finału) pokonał w Lucernie 6½ - 5½ Henrique Meckinga, zaś w II rundzie (1/4 finału) przegrał w Evian-les-Bains 4½ - 8½ z Wiktorem Korcznojem[10]
1980 - w I rundzie (1/8 finału) pokonał w Ałma Acie 5½ - 2½ Michaiła Tala, zaś w II rundzie (1/4 finału) przegrał w Buenos Aires 6½ - 7½ z Wiktorem Korcznojem[11].

Gdyby żył w innym kraju, jego sukcesy sprawiłyby, że byłby najbardziej uznanym zawodnikiem. W ZSRR, kraju wielu wybitnych szachistów (i mistrzów świata) był jednym z wielu.
W poniższej partii przypominam świetną partię z Talem.
(zdjęcia w tekście pochodzą z 1980r podczas meczu z Korcznojem w Buenos Aires)