Szachy i poezja. Wojciech Młynarski "Ballada o szachiście"

Wojciech Młynarski. Źródło: Wikipedia 

Ballada o szachiście

Mili państwo, pośród licznych
opowiastek satyrycznych,
z których nieraz luby słuchacz mój się śmiał,
nie publikowałem słodkiej
i niegłupiej anegdotki
facecie, który ze mną w szachy grał.

Choć niewąsko był obryty,
znał roszady i gambity,
bo teorię z mądrych książek kuł od lat,
grałem z nim bez przyjemności,
bowiem grywał słabo dość i
już po paru ruchach mu mówiłem – „mat”.

Aż tu facet dnia pewnego
krzyknął mi, że dosyć tego,
że tu jakiś podły spisek miejsce ma,
bo konkretna i realna
sytuacja aktualna
żąda, by wygrywał tylko on – nie ja!

Na protesty me nieczuły
rzekł – Zmieniamy gry reguły,
bo nie wytrzymują one życia prób,
od tej chwili nie ma skuchy,
na twój ruch trzy moje ruchy
i za każdy zbity pionek bierzesz w dziób!

Na krzesełku się poprawił,
za plecami mi postawił
byków trzech, na widok których trzęsie febra,
trzy figurki naraz ruszył,
dziób mi puchnie, płoną uszy,
najśmieszniejsze, że on chyba znowu przegra....